و قاضی عقل
                                         

  و عشق محکوم به تبعيد به دورترين نقطه مغز شده بود
                                       

   يعنی فراموشی
                                        

  قلب تقاضای عفو عشق را داشت
                                    

      ولی همه اعضا با او مخالف بودند
                                   

                           قلب شروع کرد به طرفداری از عشق                                        

*آهای چشم مگر تو نبودی که هر روز آرزوی ديدن او را داشتی*
    

  *ای گوش مگر تو نبودی که در آرزوی شنيدن صدایش بودی*
                          

*يا تو ای لب مگر تو نبودی که در آتش بوسه زدن به او مي سوختی*
                       

*دستها،پاها و ... با شما هستم حالا چی شده اين چنين با او مخالفيد
                            

همه اعضا روی برگرداندند و به نشانه اعتراض جلسه را ترک کردن  

                                 تنها عقل و قلب در جلسه ماند                                               

عقل گفت: ديدی قلب همه از عشق بی زارند
                             

ولی من متحيرم با وجودی که عشق بيشتر از همه تو را آزرده
                             

چرا هنوز از او حمايت می کنی
                             

قلب ناليد : که من بدون وجود عشق ديگر قلب نخواهم بود
                            

و تنها تکه گوشتی هستم که هر ثانيه کارثانيه قبل را تکرار می کنم
                          

و فقط با عشق می توانم يک قلب واقعی با شم
                          

پس من هميشه از او حمايت خواهم کرد حتی اگر نابود شوم...

یک شبی مجنون نمازش را شکست          با وضو در کوچه ی لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود        فارغ از جام الستش کرده بود

سجده ای زد بر لب درگاه او                          پر ز لیلی شد دل پر آه او

گفت یارب از چه خوارم کرده ای                  بر صلیب عشق، دارم کرده ای

جام لیلی را به دستم داده ای                  وندر این بازی، شکستم داده ای

نشتر عشقش به جانم می زنی                دردم از لیلاست آنم می زنی

خسته ام زین عشق، دلخونم مکن            من که مجنونم،تو مجنونم مکن

مرد این بازیچه دیگر نیستم                      این تو و لیلای تو...من نیستم

گفت: ای دیوانه، لیلایت منم                    در رگ پیدا و پنهانت منم

سال ها با جور لیلی ساختی                  من کنارت بودم و نشناختی 

عشق لیلی در دلت انداختم                    صد قمار عشق،یک جا باختم

کردمت آواره صحرا نشد                           گفتم عقل می شوی، اما نشد 

سوختم در حسرت یک یا ربت                  غیر لیلی بر نیامد از لبت

روز و شب او را صدا کردی ولی                دیدم امشب با منی،گفتم بلی

مطمئن بودم به من سر می زنی              در حریم خانه ام در میزنی

حال،این لیلی که خوارت کرده بود           درس عشقش، بی قرارت کرده بود

مرد راهم باش تا شاهت کنم                 صد چو لیلی،کشته در راهت کنم               

دوستان محترم /////////////////// از این به بعد ////////////////////

هر کی عضو وبلاگ من شد /////////////////// می تونه از مطالب من استفاده بکنه ////////////

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

مدیریت تنها ترین : علی طوفان

عضو خبر نامه هم بشید قول میدم تابستون ضرر نکنید

عضو وبلاگ بیا خیلی عالیه از این به بعد ///////////// عیدانه ////////// نوروز 1390 با مطالب هرروز عالی و به روز ////////////////////////////////////////////////

آهنگ و غیره هر چی دوس داشتی

تبدیل به سایت در تابستان 1390

پشت شیشه ی کافه باز من

یتیم آرزو ها .....

عقده ی نبودن تو را در جیب کردم  

شعار نبودن را بر شیشه نوشتم 

با کاپشن زرد لگد بر پشت چکمه ام

هی شا هی شانس کنان تاختم 

نفس بر کفشهایم حرام شد 

باز زخم بر لبه زانوه ی بی پدرم 

باز بوسه ی خاک بر صورتم  

باز یتیم تر شدن آرزویم 

باز با قصه های کافه مرجان

باز با درد باتون های نبوندت 

سینه خیز جانم را به خانه می کشانم 

باز شب می شود 

پدر عقده ها نان به ارزوی یتیمم می دهد .

چه مادرانه نوازش می کند غربتم ، طفل ارزوی مرا ! 

تن را به خاک می دهم روح را به کاغذ 

برای دیدن آن صندلی و آن میز 

 به تصویر می کشد تو را 

تو را با رنگی دگر

با یک عشق نو

و چه صبح تلخ قشنگی که باز عقده ام 

می خندد...

چه جان تازه ای برای دیدن تو دارد  

از پشت شیشه های کافه مرجان ...  

ینجا آمده ام دور از مردم گرگ ، که با نگاه هرزه یشان می درند قلبم را.

اینجا آمده ام کناره گوسفندانی که ییلاق و قشلاق زندگی را اینجا انتخاب کرده اند.

اینجا آمده ام چون می دانم من از این گله ام نه از آن جماعت گرگ . 

اینجا آمده ام چون می دانم که در تنهاییم گرگی پنهان نیست و دندان تیز نمی کند برای بره ی نو پایم .

اینجا آسایشگاه روانبخشی اتاق شماره بیست و نه . 

امروز صبح که شما توی خیابون بودید ، یا توی دانشگاه ، یا توی خونه ، یا با عشقتون یا هر کجا و مشغول کاری بودین من هم امروز کنار مادرم بودم .صورتش خشکیده تر و پر چروک تر از صورت من شده بود ...

اینجا برای اشکهای مادرم اشک می ریزم ، وقتی چشمهایم به چشمان خانواده ام گره خورده است،می توانم درک کنم و بفهمم که در ذهن آنها چه می گذرد ،می توانم حس کنم در ذهن برادر کوچکم که با دهان نیمه باز گوشه ایی ایستاده و جلوتر نمیاد چه می گذرد می توان علت شرم و خشم پدرم را بفهمم و می توانم درک کنم غم مادرم را و هر جنبش و حرکته آنها را .

اما من می ترسم...

پاهایم قفل شده است ، سنگینی قلبم جانم را می گیرد و فریاد می کشم ، نعره می زنم ، همه را می ترسانم ... انطرف تر برادرم دستهایش را از جیبش بیرون می آورد و چشمهایش پر از اشک شده و به سمت در خروجی بر می گردد، تا چشم بر می گردانم سیلی داغ آبروی پدر را بر صورتم حس می کنم و فشاری که بر بازوهایم وارد می شود ، اشکهایم سرد نمی کند سوزش جای دست پدر را ، صدای مراقب مراقب  همجا می پیچد ، پدرم را صدا می زنند ، سرم را به پایین می گیرم و فاصله می گیرند همه از من ، اهسته مادرم را دیدم که گوشه چادرش را دور انگشتانش می پیچاند و اهسته بر صورتم می کشد ، دستش را بر صورتم می کشد و نوازشش را تا روی گردنم ادامه می دهد ، اهسته انگشت انگشت جدایی او را حس می کنم ، ای کاش دستهایم باز بود ! 

ای کاش دستهایم باز بود ، ای کاش می تواستم بغلش کنم .... ای کاش این سکوت لعنتی را از لبانم میشد برداشت ....

امروز باز هم همدم قرصهای زورکی شدم ! 

کی شب می شود تا که همدمم ماه من باز بیرون آید